هر آدمی تو هر مقطع از زندگیش دوری و فراق و -به قول اهل ادب- هجران رو تجربه میکنه . گاهی فراق موقتیه و گاهی دائمی حالا دوری از محبوب باشه یا خونواده یا .. هر کدومش به یه نسبتی تلخه . آدم می مونه کدومش تخلتره و بخاطر رسیدن به کدوم یکی از اون یکی بگذره....

گاهی هم هجران فوق لیسانس و فوق دکتراست . همون مدل هجرانهایی که تو اشعار حافظ و عرفا حرفشون زده شده و ما کاملا متوجهش نمیشیم هر چی هم برامون شرحش بدن چون درکش نکردیم متوجه نمیشیم

اما

کسی که از بچگی حداقل سالی ده روز گوشش به شنیدن روضه امام حسین عادت کرده،کربلا رفته یا نرفته،ته دلش تلخی دوری از ضریح امام حسین رو حس میکنه . درسته که حضرت محصور به ضریح و حرم و گنبد و بارگاه نیست . درسته که ما باید تو تک تک لحظات غفلتمون تلخی نبودن و هجران اهل بیت رو حس کنیم ولی یکی مثل من که معرفتش زیر دیپلمه خب حس و اشتیاق و هجرانش هم زیر دیپلمه

کربلا نرفتم ! اونقدر برام باور نکردنیه که فکر نمیکنم روزی قسمتم بشه برم ! یه رؤیاست . یه رؤیایی که حتی به خوابم هم نمیاد . شکسته نفسی هم نمیکنم چون دیگه پیش کسی که همه چی آدمو مو به مو میدونه شکسته نفسی معنی نداره . لایق کربلا رفتن نیستم . بی تعارف بی تعارف..

ولی حداقل سالی ده روز واقعه کربلا رو تو دلم صحنه به صحنه دیدم . حداقل سالی یه ماه محرم حرف اول زندگیم حسین بوده و هست . نه که بخوام بگم طلبکارم و به این دلیل حق دارم برم کربلا و بخوام در محضر اربابم صدامو بلند کنم که پس چرا نمیطلبید و ... نه ! زبونم لال

فقط لطف خودشون بود از بین ایییییییینهمه خلایق بشم شیعه یا درست ترش بشم محب اهل بیت . اسم امام حسین به گوشم بخوره . یه قطره اشکی از چشام بخاطر اون امتحان عظیم کربلا جاری بشه . یعنی یه ذره محبتی هم تو دل من پیدا میشه . پس حق دارم دلتنگی کنم

چیزی که تو شخصیت امام حسین هم عجیبه هم مظلومیت بیشتری داره اینه که محبوب بود .امام علی مخالف کینه ایی داشتن. امام حسن مخالف و دشمن داشتن. بودن کسایی که از ته دل متنفر بودن از ایشون . ولی هیچکس از امام حسین بدش نمیومد . یه چشمه ایی که جز برکت و خوبی و مهربونی چیزی حواله مردم نکرد . همه امام حسین رو دوست داشتن بس که رحمه للعالمین بودن . شنیدیم از بعضی مداحا که حتی اونی که انگشت حضرت رو برید تا انگشتر رو ببره لطف حضرت بود که نخواست این بیاد و دست خالی از پیش حسین بره ..

حرفم اینه که هر کی مختصر چیزی درباره امام حسین بدونه عاشقش میشه . هر عاشقی میل داره به دیدن معشوق . خودشو اگه نتونه ببینه،عشقش به اینه که  هر چیزی  متعلق به اون باشه رو ببینه . گنبدش ، صحن و سراش ، ضریحش ،‏ خاکی که روش راه رفت ، حتی ضریح اونایی که معشوقش رو دیدن کنارش جنگیدن در راهش شهید شدن هم براش مقدس میشه و دوست داشتنی

فعلا دلمون به سر گذاشتن روی مهری خوشه که از خاکیه که روزی روزگاری امام حسین روش پا گذاشته و آخرین نفسها رو روی اون خاک زده ...

تا یار که را خواهد و میلش به که باشد